بازی در خدمت هدف جدی آموزش است،با این حال کودک به طور دانسته و از روی قصد خود را آموزش نمی دهد.کودک برای لذت و تفریح بازی می کند؛آموزش محصول جانبی این فرآیند است.اگر کودک برای هدف جدی بازی می کرد،عمل او دیگر بازی نبود و قدرت آموزشی آن از بین می رفت.

از آنجایی که کودک هنگام بازی نگران آینده اش نیست،و برخلاف دنیای واقعی از عواقب شکست رنج نمی برد،در نتیجه ،در بازی او از شکست و عدم موفقیت نمی ترسد.کودکی که مشغوا بازی آزاد و سرخوشانه است برای امتحان  کردن چیزهای مختلف در دنیای ساختگی خود احساس آزادی می کند در حالی که امتحان کردن آن ها در دنیای جدی واقعی بسیار خطرناک و تا حدودی غیر ممکن است.از آنجایی که کودک هنگام بازی آزاد و سرخوشانه به دنبال تایید شدن توسط داوران بالغ نیست،در نتیجه از دغدغه های ارزیابی شدن رها می شود.ترس و دغدغه داشتن در مورد ارزیابی،ذهن و بدن را در چارچوب هایی سفت و سخت مسدود می کنند،که این حالت ب ای انجام فعالیت های خوب آموخته و عادت شده مناسب است،اما برای یادگیری و بررسی کردن مهارت و مطلب جدید کاملاً ناکارآمد است.
کاهش بازی  آزاد در کودکان باعث افزایش اختلالات روانی و اجنماعی می شود.

هر چه قدر کودک در فعّالیتی باشد که حالت سرخوشی ذهن را فعّال کند و بدون نظارت مستقیم بزرگسالان باشد،بهتر میتواند از فرآیند آن فعالیت یا بازی آموزش ببیند به طوری که می توان بازی آزاد و سرخوشانه را تمرین خودانگیخته مهارت های زندگی دانست که کودکان در خلال آن مهارت هایی همچون یادگیری،مشارکت،همدلی،حل مسئله،خلاقیت،مسئولیت پذیری شخصی،خویشتن داری و مدیریت احساس ها و هیجان ها و … را فرا میگیرند.

 

برگرفته از کتاب یادگیری آزاد نوشته ی پیترگِرِی با ترجمه مهدی غلامی